قراردادی گری پاپر در مبنای تجربی علم

«علوم تجربی» به چه نحوی بر «تجربه» مبتنی و متکی است و چه چیزی پیوند میان آن دو را فراهم می سازد؟ آیا استقرا بین علم و تجربه پیوند برقرار می کند یا امری دیگر؟ آیا تجربه قادر به «اثبات» نظریه ها می باشد؟ اگر نمی باشد، پس چه موضعی را می تواند در مقابل آنها اتخاذ کند؟ در فرآیند نیل به نظریه هایی که مقبول دانشمندان واقع شده اند و در حوزه ی علم وارد می شوند، تجربه و «مشاهده» چه نقشی را بر دوش می کشد؟ آیا تجربه در مقام وضع و دست یابی[1] نظریه های علمی وارد عمل می شود یا در مقام نقد و ارزیابی[2] آنها؟ تا چه حد می توان به احکامی که با توجه به تجربه صادر می شوند یقین حاصل نمود؟ خلاصه این که، «مبنای تجربی»[3] نظریه های علمی کدام است و از چه استحکامی برخوردار است؟ در این مقاله می خواهیم بر اساس روش شناسی علم  پاپر، به این پرسش ها پاسخ گوییم و مبانی وی را در مواضع فوق آشکار سازیم; سپس آنها را با توجه به اهدافی که از پذیرش آنها دنبال می شود و پیامدهایشان، مورد نقد و بررسی قرار دهیم.       «علوم تجربی» به چه نحوی بر «تجربه» مبتنی و متکی است و چه چیزی پیوند میان آن دو را فراهم می سازد؟ آیا استقرا بین علم و تجربه پیوند برقرار می کند یا امری دیگر؟ آیا تجربه قادر به «اثبات» نظریه ها می باشد؟ اگر نمی باشد، پس چه موضعی را می تواند در مقابل آنها اتخاذ کند؟ در فرآیند نیل به نظریه هایی که مقبول دانشمندان واقع شده اند و در حوزه ی علم وارد می شوند، تجربه و «مشاهده» چه نقشی را بر دوش می کشد؟ آیا تجربه در مقام وضع و دست یابی[1] نظریه های علمی وارد عمل می شود یا در مقام نقد و ارزیابی[2] آنها؟ تا چه حد می توان به احکامی که با توجه به تجربه صادر می شوند یقین حاصل نمود؟ خلاصه این که، «مبنای تجربی»[3] نظریه های علمی کدام است و از چه استحکامی برخوردار است؟ در این مقاله می خواهیم بر اساس روش شناسی علم  پاپر، به این پرسش ها پاسخ گوییم و مبانی وی را در مواضع فوق آشکار سازیم; سپس آنها را با توجه به اهدافی که از پذیرش آنها دنبال می شود و پیامدهایشان، مورد نقد و بررسی قرار دهیم.       «علوم تجربی» به چه نحوی بر «تجربه» مبتنی و متکی است و چه چیزی پیوند میان آن دو را فراهم می سازد؟ آیا استقرا بین علم و تجربه پیوند برقرار می کند یا امری دیگر؟ آیا تجربه قادر به «اثبات» نظریه ها می باشد؟ اگر نمی باشد، پس چه موضعی را می تواند در مقابل آنها اتخاذ کند؟ در فرآیند نیل به نظریه هایی که مقبول دانشمندان واقع شده اند و در حوزه ی علم وارد می شوند، تجربه و «مشاهده» چه نقشی را بر دوش می کشد؟ آیا تجربه در مقام وضع و دست یابی[1] نظریه های علمی وارد عمل می شود یا در مقام نقد و ارزیابی[2] آنها؟ تا چه حد می توان به احکامی که با توجه به تجربه صادر می شوند یقین حاصل نمود؟ خلاصه این که، «مبنای تجربی»[3] نظریه های علمی کدام است و از چه استحکامی برخوردار است؟ در این مقاله می خواهیم بر اساس روش شناسی علم  پاپر، به این پرسش ها پاسخ گوییم و مبانی وی را در مواضع فوق آشکار سازیم; سپس آنها را با توجه به اهدافی که از پذیرش آنها دنبال می شود و پیامدهایشان، مورد نقد و بررسی قرار دهیم.